Afscheid van De Loods

Volgende week dinsdag gaat Margot de laatste keer naar De Loods. Het zal voor mij eigenaardig zijn om daar niet meer langs te gaan. Twaalf jaar lang zijn onze kinderen heel blij en met veel “goesting” naar school gegaan. Als ik sommige collega’s over de lagere-schooltijd van hun kinderen hoor praten, dan besef ik pas hoe goed onze kinderen het gehad hebben op De Loods. Ze werden op school als individuen behandeld met in elke leefgroep gepaste inspraak, waardoor ze het gevoel hadden greep te hebben op hun leven. Dat zorgde ervoor dat als de kinderen eens iets minder leuks moesten doen, ze dat toch met veel enthousiasme aanpakten. Omdat ze vaak heel vrij gelaten werden, aanvaardden ze het ook dat ze zich bijvoorbeeld op uitstappen voorbeeldig gedroegen. Dat scherpte hun verantwoordelijkheisgevoel heel goed aan.

Ik kan dan ook niet anders dan mijn oprechte appreciatie uitdrukken voor wat alle leden van het team in al die jaren bereikt heeft. Zeker bij het besef dat op school veel kinderen in een speciale situatie zitten. Ik heb het gevoel dat onze kinderen een uitzondering zijn omdat ze geen adhd, dyslexie, dyspraxie, dyscalculie, dysgrafie , … hebben. Van de juffen wordt verwacht elk van die kinderen aparte en speciale aandacht te geven. Daarbij komt nog dat er niet alleen met verschillende leeftijden in een leefgroep gewerkt wordt, maar dat ook kinderen met wat achterstand een speciaal leertraject kregen.

Het is wel spijtig dat het laatste schooljaar verstoord werd door het gemor van enkele ouders over zaken waar ze niet tevreden over zijn. Op elke slak werd zout gelegd, elk detail werd uitvergroot, waarbij de schuld over al wat niet goed gaat bij de school gelegd werd, in plaats van aan introspectie te doen en eens te kijken of de oorzaak van de problemen niet bij de gegeven opvoeding of bij de uitzonderlijke aard van het kind gelegd moet worden. We moeten nu eenmaal eens beseffen dat waar mensen hun best doen, en eens iets meer doen wat strikt genomen van hen verlangd wordt, dat er dan ook fouten gebeuren, dat juffen ook mensen zijn die het soms eens niet zien zitten, en eens iets vergeten, eens uitvliegen, eens onnodig kwaad worden. Kinderen mogen dat best ook zien, en ze mogen dat ook vergeven. Niets menselijks is leraren vreemd.

Het is pas erg als kinderen ingeschakeld worden als spion, waarbij van hen verwacht wordt op het einde van de dag verslag uit te brengen van alle conflicten die zich gedurende de dag op school afgespeeld hadden. Zo heeft een ouder mij erover ingelicht dat Margot op een bepaald moment een schrift naar haar hoofd gekregen had, terwijl ze eigenlijk niets verkeerds gedaan had. Die ouder was dan ook heel verbaasd dat ik dat voorval kende - Margot had het mij verteld - en dat ik er geen ruchtbaarheid aan gegeven heb. Ik heb na dat voorval gewoon aan Margot gezegd dat juffen mensen zijn die soms fouten maken. Einde voorval. Ze zal in haar leven nog wel meer onheus behandeld worden, en dat zal ze dan ook moeten aanvaarden en relativeren.

Met deze negatieve noot wil ik toch wel positief eindigen.

Ik dank het hele team voor hun niet-aflatende inzet voor het welzijn van alle kinderen, ze verdienen een dikke pluim en mogen beseffen dat niet alle ouders zo negatief ingesteld zijn.

Het ga jullie goed !

Kathleen